Rodzina Szczęsnych - Elżbiecin, lipiec 1928 roku. Od lewej: Józef Szczęsny, Jadwiga-Wiesława Szczęsna, Jerzy Szczęsny, Czesław Szczęsny, Zbigniew Szczęsny, Zofia Szczęsna /w ciąży, jeden miesiąc przed urodzeniem bliźniąt - Bogdana i Ludwika Szczęsnych/, Halina z matką Genowefą Szczęsną - siostrą Czesława.

Zbigniew-Czesław Szczęsny urodził się 02 września 1926 roku w Elżbiecinie - gmina Piątnica - jako trzecie z kolei dziecko, w rodzinie Czesława i Zofii Szczęsnej z d. Sienkowskiej. Dziecięce lata - aż do wybuchu II Wojny Światowej - spędził w posiadłości Szczęsnych w Elżbiecinie , w gminie Piątnica, powiatu łomżyńskiego - posadowionej na obrzeżu lasu, który poprzez nadbiebrzańskie kompleksy leśne łączył się z Puszczą Białowieską i dalej z lasami rosyjskiej tajgi.

Łomża , 1928 rok. Zofia Szczęsna i Genowefa Szczęsna. Dzieci od lewej: Zbigniew i Jerzy Szczęśni i Halina - córka Genowefy.

Posiadłość Szczęsnych w Elżbiecinie - 1937 rok. Od lewej: Halina - córka Genowefy Szczęsnej, Ludwik Szczęsny, Zbigniew Szczęsny, Bogdan Szczęsny ,Zofia Szczęsna, Jadwiga Wiesława Szczęsna i Jerzy Szczęsny .

W 1933 roku Zbigniew rozpoczyna Szkołę Podstawową w Piątnicy, do której jest dowożony bryczką - wraz z pozostałym rodzeństwem - powożoną przez wojskowego ordynansa jego ojca - Czesława Szczęsnego, który jest kapitanem w 33 Pułku Piechoty, w Łomży. Wojna, 1939 roku, przerywa edukację Zbigniewa, kiedy ma właśnie rozpocząć szóstą klasę piątnickiej szkoły podstawowej.

Elżbiecin, rok 1934. Rodzina Szczęsnych jedzie z dziećmi na zakupy do miasta.

Łomża ,19 sierpnia 1933 roku. Siedzą od lewej: Jadwiga Wiesława Szczęsna , Halina - córka Genowefy, Zbigniew Szczęsny. Stoją od lewej: Bogdan i Ludwik Szczęśni. Siedzą na krzesłach od lewej: Zofia Szczęsna i Genowefa Szwetner - z domu Szczęsna. Pomiędzy nimi stoi dziesięcioletni Jerzy Szczęsny

Kiedy wybucha II Wojna Światowa - w 1939 roku - kapitan Czesław Szczęsny, który jest inwalidą bez jednej nogi /stracił ją w I Wojnie Światowej/, zostaje zwolniony z obowiązków czynnej służby wojskowej. 02 września 1939 roku Szczęśni - jako rodzina wojskowa - zostają ewakuowani z Elżbiecina do Międzyrzecza, następnie do Radzynia Podlaskiego, Białej Podlaskiej i następnie do Brześcia. Po kapitulacji Armii Polskiej, Szczęśni postanawiają wrócić do Elżbiecina. Docierają tylko do Ostrowi Mazowieckiej, kiedy Łomża i wszystkie tereny powiatu zostały już zajęte przez Armię Czerwoną i znalazły się pod okupacją sowiecką. Zamieszkują więc w Jarnutach - gmina Czerwin - w powiecie ostrołęckim, na terenach zajętych przez Niemców. Tam, ukrywając wojskową przeszłość Czesława , pozostają przez okres wojny pod niemiecką okupacją - aż do ponownego ustalenia polskiej tożsamosci państwowej. Mieszkają w tej wsi przez pięć lat. Razem z Czesławem i jego najbliższymi w Jarnutach ukrywa się też - przez okres wojny - jego siostra - Genowefa, ze swoją córką Haliną.

Dopiero tutaj Zbigniew kończy szkołę podstawową na tajnych kompletach szkolnych organizowanych w Jarnutach. Siedemnastoletni Zbigniew Szczęsny wstąpił - w 1943 roku - do Armii Krajowej, gdzie już wcześniej zaciągnęli się jego brat Jerzy i siostra Jadwiga-Wiesława. Zbigniew przyjmuje pseudonim "Żbik". Działa w szeregach Armii Krajowej także po powrocie do rodzinnego Elżbiecina, aż do ujawnienia się 11 kwietnia 1947 roku - Protokół z ujawnienia Zbigniewa Szczęsnego .

Rok 1943. Siedemnastoletni Zbigniew Szczęsny - AK pseudo "Żbik". Jarnuty, gmina Czerwin w pow. ostrołęckim.

W sierpniu 1944 roku napierająca Armia Czerwona, wspomagana przez Polską Armię wyparły niemieckie wojska pod Warszawę i Szczęśni uznali, że mogą teraz bezpiecznie wrócić do Elżbiecina.

Późnym latem 1944 roku wszystcy rozpoczynają nowe zadanie - zorganizowania sobie życia w zdewastowanym i ograbionym ze wszystkiego - co miało jakąkolwiek wartość - elżbiecińskim domu. Nie ma mebli, okien, drzwi, dachów, podłóg i nawet zakopane przed wyjazdem naczynia i garnki zniknęły. Wyszabrowano wszystkie kaflowe piece i zniknęła też kaflowa kuchnia do gotowania. Jedynym wyjściem jest postawienie teraz ceglanego pieca, który nie jest w stanie utrzymać ciepła przez długość nocy i kuchni z cegły uzyskanej z częściowo wyburzonych ścian chlewów, w których stacjonujący tu przejściowo Rosjanie starali się ukryć swoje pojazdy przed oczami pilotów niemieckich samolotów. Przed nadejściem zimy dzieci Szczęsnych zlokalizowały część mebli, drzwi i okien odwiedzając swoich elżbiecińskich sąsiadów. To tutaj - w zrujnowanej elżbiecińskiej posiadłości - Zbigniew zdobywa pierwsze doświadczenie z zakresu budownictwa i rekonstrukcji obiektów mieszkalnych. Później z sukcesem stosuje zdobyte doświadczenie remontując samodzielnie murowany dom mieszkalny na posesji Władysława Mackiewicza w Elżbiecinie , a następnie wznosząc swój własny w Łomży, przy ulicy Spokojnej 175.

Rodzina Szczęsnych. Elżbiecin, rok 1945.

Kiedy w 1946 roku przychodzi wiadomość, że na Dolny Śląsk zjechała siostra Zofii Szczęsnej - Maria Szanter z domu Sienkowska - ze swoją rodziną, wszystkie dzieci Szczęsnych - oprócz Ludwika , powołanego do służby wojskowej i Bogdana, który zginął po wejściu na minę - śpieszą do Dłużca na Dolny Śląsk. Chcą zobaczyć swoich krewnych, którzy zostali przesiedleni z rodzinnego majątku Sienkowskich w Skrobotunach, w pow. Głębokie na wileńszczyżnie /obecnie na terenach Białorusi/ na Śląsk, w ramach umowy przesiedleńczej pomiędzy rządami Polski i ZSRR.

Wszyscy młodzi z rodziny Szczęsnych zostają na Dolnym Śląsku znajdując tu dla siebie o wiele bardziej atrakcyjne życie niż w zniszczonym elżbiecińskim domu. Jerzy znajduje tutaj sobie żonę - miłość swego życia - Irenę z domu Zając, z którą bierze ślub w 1950 roku. Jadwiga rozpoczyna pracę w Szkole Podstawowej w Żerkowicach - gdzie pracuje przez 4 lata - a Zbigniew poznaje tu swoją przyszłą żonę, Zofię z domu Szanter.

Zofia Szczęsna z mężem Zbigniewem i dziećmi: Leszkiem /od lewej/ i Władkiem /po prawej/.

Dłużec , powiat lwówecki - rok 1948. Spotkanie rodzinne po przyjeździe rodziny z wileńszczyzny, na Dolny Śląsk. Od lewej: Zbigniew Szczęsny /syn Czesława/, Jadwiga Wiesława Szczęsna /córka Czesława/, Maria Szanter z domu Sienkowska /siostra Zofii Szczęsnej/, Antoni Szanter /mąż Marii/, Alfreda Szanter /córka Antoniego i Marii/, Olgierd Szanter /syn Marii i Antoniego/, malutka Czesława Szanter /córka Marii i Antoniego/, Zofia Szanter /córka Marii i Antoniego/, niżej - Jadwiga Szanter /córka Marii i Antoniego/, z tyłu - Czesław Szczęsny, dalej z prawej - Franciszka Czyba /siostra Antoniego/, Jerzy Szczęsny /syn Czesława/ i ostatni z prawej strony - Edward Szanter /syn Marii i Antoniego/.

Zbigniew Szczęsny poślubia Zofię Szanter w 1948 roku. Ma z nią sześcioro dzieci: Władysława - urodzonego w 1949 roku, Lecha - który przyszedł na świat jako drugi w 1951 roku, Teresę - urodzoną w 1953 roku, Emilię - urodzoną w 1956 roku, Jacka - urodzonego w 1961 roku i Renatę urodzoną w 1966 roku.

Zbigniew Szczęsny - Łomża , 1957 rok.

Dłużec - rok 1952. Zofia Szczęsna - trzymająca syna Leszka i jej mąż, Zbigniew Szczęsny - trzymający syna Wladka.

Początkowo Szczęśni mieszkają w Dłużcu by w 1953 roku - po śmierci ojca Zbigniewa, Czesława Szczęsnego - przenieść się do Elżbiecina, do rodzinnej posiadłości rodziców Zbigniewa. Po roku przenoszą się do posiadłości Mackiewiczów, też we wsi Elżbiecin. W 1960 roku wyprowadzają się do Łomży , po kupieniu kilkuhektarowej parceli przy ulicy Spokojnej 175 w Łomży, na której Zbigniew samodzielnie pobudował dom jednorodzinny.

Łomża - rok 1959. Budowa domu Szczęsnych przy ul. Spokojnej. Z przodu siedzi Zofia Szczęsna-Szanter z córką Emilią. Zbigniew Szczęsny siedzi z tyłu wyżej, z synem Leszkiem, z lewej strony zdjęcia i Władkiem po prawej stronie zdjęcia.

Łomża , lato 1963 roku. Od lewej: Jadwiga Wiesława Obrycka-Szczęsna, Zofia Szczęsna-Szanter, Teresa Szczęsna /później Wojtaczka/, Emilia Szczęsna /później Dąbrowska/, Władysław Szczęsny - syn Zbigniewa, Czesława Szanter, Antoni Szanter, dwuletni Jacek Szczęsny, Waldemar-Jacek Obrycki i Marian Obrycki - synowie Jadwigi-Wiesławy, Zofia Szczęsna-Sienkowska i Zbigniew Szczęsny.

Zbigniew jest bardzo utalentowany technicznie. Potrafi podjąć się prawie każdego zadania, które wymaga talentów technicznych - może być budowniczym, spawaczem, elektrykiem, mechanikiem przemysłowym i wszystkim innym w zależności od potrzeby.

Po powrocie w łomżyńskie Zbigniew Szczęsny rozpoczyna pracę swojego życia - jako mechanik - w Jednostce Wojskowej w Łomży. Pracę tą dostał z poręczenia przyjaciela rodziny Szczęsnych - wywodzącego się również ze wsi Elżbiecin - kapitana Władysława Mackiewicza. Zbigniew pracuje w jednostce wojskowej aż do choroby, która zakończyła jego życie.

Pół roku przed początkiem choroby Zbigniewa i jego śmierci, Zofia - żona Zbigniewa - wyjeżdża w celach zarobkowych do USA. Kiedy Zbigniew umiera - na skutek rozlania się woreczka żółciowego - jego żona jest w Stanach i nic nie wie o chorobie męża i jej finale. Kiedy dowiaduje się o wszystkim, jest już po pogrzebie, który zorganizowały ich dorosłe już dzieci.

Zbigniew Szczęsny. Łomża , 1980 rok.

Zbigniew-Czesław Szczęsny zmarł 04 lipca 1986 roku w Łomży i został pochowany na cmentarzu katedralnym.